Bo jestem tylko pęknięciem w tym zamku ze szkła

Czasami wszystko wydaje się być w porządku, a jednak kryją się w naszym wnętrzu nierozstrzygnięte konflikty. Wciąż się zastanawiam czy wybrałam dobrą drogę, czy gdzieś nie popełniłam błędu. Ta jedna decyzja zmieniła wszystko, pociągnęła za sobą konsekwencje, rezygnacje z marzeń, ale realizację innych. Teraz stoję na skraju, czuję że cofnęłam się o krok. A może warto było zaryzykować i iść inną drogą? Może to nie było moje przeznaczenie? Tyle wątpliwości mnie nachodzi. Zmarnowane szanse, zainwestowane pieniądze. Czuję, że rozczarowałam najbliższych i przede wszystkim samą siebie. Bo wszyscy sobie dobrze radzą, a mnie spotyka taka porażka. Może taki miał być los? W końcu nic nie dzieje się bez przyczyny? Ale to jednak boli. Bolą spojrzenia, tłumaczenia, boli udawanie przed innymi, że wszystko jest w porządku, że nie jesteś rok w plecy, że nie powtarzasz roku. Kogo ja oszukuje? Ale czy wyznanie tego kogoś by uszczęśliwiło? Wiedzą ci najbliżsi, zaufani. Reszta żyje w nieświadomości. Wstyd? Tak, wstydzę się tego. Ale i tak to kiedyś wyjdzie. Kłamstwo ma krótkie nogi. Jednak czuję że muszę dojrzeć do tego by to ogłosić. Znów mam ambitne plany, mam nadzieje że tym razem je zrealizuje. Ciężka praca mnie czeka, ale nie mogę znów zawieść pokładanych nadziei. Siebie. Uwierzyć w siebie, w to że chce robić to o czym marzyłam, że będę dobrym psychologiem nie za 3 lata, ale za 4. A może będę świetnym ratownikiem? Zawsze o tym marzyłam, a marzenia powinno się realizować. Dostałam nauczkę, wiem że nie można być zawsze uczciwym, dobrym człowiekiem, bo w tych czasach trzeba umieć sobie radzić i walczyć o siebie. Silna kobieta - tak, twarda, walcząca o swoje i uparcie dążąca do celu. I wierząca że się uda. Taka będę. Trzeba pracować nad sobą i charakterem.