(c) tumblr
Tyle mówi się o akceptacji o tym że nie wygląd jest najważniejszy. Każdy z nas jednak przeżył sytuacje, w której czuł się gorszy, nieakceptowany. Zwykle przypada to na lata młodości, wkraczania w okres nastoletni, buntu, szukania siebie. Moim problemem zawsze było to, że byłam większa. W podstawówce jednak nikomu to nie przeszkadzało, zresztą byliśmy zgraną dziesięcioosobową klasą, znaliśmy się jak łyse konie i nie było mowy o tym, że ktoś kogoś nie akceptuje, bo jest inny. Problemy zaczęły się w gimnazjum, większa klasa, sporo obcych dzieciaków, które bywają okrutne, choć szczere. Wtedy zaczęło się wymyślanie pseudonimów jakże uroczych typu duża ryba czy wieloryb. Często też powtarzał się epitet gruba świnia. Czułam się źle, ale nie reagowałam, bo co by to dało? Znosiłam w milczeniu słowne tortury, na szczęście tylko słowne. Miałam swój świat, garstkę przyjaciół i z podniesioną głową udawałam, że mnie to nie rusza. Choć ruszało, w domu maska 'twardej' zawsze kończyła w koszu i emocje spływały. Wiele nocy przepłakałam, bolało. Miałam kompleksy, nie trudno o nie gdy dostajesz łatkę grubej. Nadrabiałam w miarę przyzwoicie się ucząc, ale problemy z wagą głęboko zakorzeniły we mnie poczucie bycia gorszą, brzydszą. Nie raz marzyłam o tym, żeby być szczupłą, upatrując w tym końca wszystkich problemów. Zazdrościłam koleżankom ich pierwszych miłości, bo ja jako gorsza i brzydsza adoratorów nie miałam, mogłam tylko słuchać opowieści o pierwszy pocałunkach, randkach. Słuchać i nadal znosić "te" spojrzenia na mnie, na grubą, która tylko zajmuje miejsce, która zapewne śmierdzi i obżera się. Pogłębiło się to, gdy zakochałam się w koledze z równoległej klasy, padło niestety na skończonego idiotę, który bazując na opiniach kolegów że jestem gruba i brzydka nawet nie chciał mnie poznać, skreślił. Bolało, gdy podczas zabaw szkolnych nikt nie prosił do tańca, gdy żaden facet nie chciał się zbliżyć, jakby myślał że go zjem albo co gorsza przygniotę tłuszczem (!). Rosłam w przeświadczeniu tego że bycie grubszą oznacza bycie gorszą, przynajmniej oczami innych ludzi. Czasy liceum wspominam lepiej, tutaj nikt nie śmiał przezywać, a jeśli obgadywał to tak żeby obgadywany nigdy się o tym nie dowiedział. Ludzie wyrośli ze szczeniackiego wieku, dojrzali. Nie było presji wyglądu, nikt cię nie wytykał, nie wyśmiewał, można było być sobą i nikt tego nie krytykował. Akceptacja grupy. Ulżyło mi, choć w środku nadal czułam się gorsza.
Teraz, gdy zmieniłam się fizycznie, gdy nie ważę tyle co kiedyś nadal siedzi we mnie ta nastoletnia nieakceptowana dziewczyna. Schudnięcie nie sprawiło że uważam się za piękność, nie nabrałam takiej pewności siebie jakiej się spodziewałam i nie rozwiązały się wszystkie problemy, ale akceptuje siebie. Zdarza mi się popatrzeć w lustro i powiedzieć : uśmiechnij się, jesteś jedyna w swoim rodzaju, masz piękne oczy i uroczy uśmiech. Co mnie dowartościowuje? Mój mężczyzna - w jego oczach czuję się piękna. Ciągle mi to powtarza, akceptuje mnie mimo małej fałdki na brzuchu czy masywnych ud. Dzięki niemu uwierzyłam w siebie, zakładam krótkie spódniczki, mimo że nie mam idealnych nóg. Bo chce, bo mam na to ochotę, a inni? Niech sobie patrzą, nie jestem idealna, ale mam takie samo prawa do ubierania krótkich spódniczek jak dziewczyny o figurach modelek! Nauczyłam się doceniać i podreślać swoje atuty : piękne oczy, gęste włosy, ładne ramiona i dekolt. Częściej staram się uśmiechać, pomógł w sumie komplement od chłopaka na ulicy, który chciał mi sprzedać książkę, odmówiłam ale zyskałam słowa : " masz urzekający uśmiech". Małe, a cieszy. Może nie usłyszę jak faceci za mną na ulicy gwiżdżą, ale nie potrzebne mi to. Ważne, żeby uświadomić sobie że świat jest okrutny, że nie wszystkim się będziesz podobać, ale jak każdy zasługujesz na szacunek. Z naśmiewaniem i wyszydzaniem trzeba walczyć. Nie wolno pozostawać obojętnym.
Dlatego tak mnie drażni kult wychudzonych modelek i promowanie idealnego ciała. Nikt nie jest idealny, owszem jestem za zdrowym odżywianiem i sportem, ale kobiety o nieco pełniejszych kształtach też są piekielnie seksowne i też mają coś do powiedzenia! Ważne, żeby akceptować siebie, nie udawać kogoś kim się nie jest i nie dążyć ślepo do tego by kimś takim się stać. Sztuką jest patrzeć na kogoś i nie ocenią przez pryzmat wyglądu, rodziny, wydarzeń. Nie dowiemy się nic o człowieku, dopóki go nie poznamy. Zobaczymy tylko powierzchnie, okładkę, treść pozostaje fascynującą zagadką do odkrycia. Akceptujmy, odrywajmy, poznajmy, to nie kosztuje dużo, a możemy zyskać znajomość z kimś wyjątkowym. Kimś kto kryje cudowną osobowość i charakter pod byle jakim lub brzydkim okryciem wierzchnim.
