Kazimierz Przerwa-Tetmajer
Mów do mnie jeszcze
- Mów do mnie jeszcze...
- Za taką rozmową tęskniłem lata...
- Każde twoje słowo
słodkie w mym sercu wywołuje dreszcze -
mów do mnie jeszcze...Mów do mnie jeszcze...
Ludzie nas nie słyszą,
słowa twe dziwnie poją i kołyszą,
jak kwiatem, każdym słowem twym się pieszczę
mów do mnie jeszcze...
Mówią, że jak jest trudno to idziemy dobrą drogą. Staram się w to wierzyć, bo jakoś zawsze wszystko idzie pod prąd. Lubię sobie komplikować życie, ot co. Trudno zdobyć się na szczerość, gdy boimy się zranić tą drugą osobę, najważniejszą. Powiedzieć coś tak, żeby nie obrazić i nie skrzywdzić. Uważnie dobierać słowa, spokojnie tłumaczyć. Przydałby się kurs z przeprowadzania dobrej, konsekwentnej rozmowy z drugim człowiekiem. Bo albo na siebie krzyczymy, albo w ogóle nie słuchamy. Dialog to trudna rzecz, trzeba wypośrodkować swoją wypowiedź, nadać jej odpowiedni przekaz, zostawiając miejsce drugiej osobie, cierpliwie jej wysłuchać, nawet jeśli czasami gada głupoty. Co nam to daje? Zaufanie, że możemy się otworzyć, że nie zostaniemy skrytykowani, ale wysłuchani. Dobrze jest mieć kogoś z kim można porozmawiać, ale trzeba się tego uczyć, całe życie, być otwartym na innych, na ich słowa. Nawet te, które są szczere, ale bolesne, warto wziąć je do serca i rozważyć. Warto też zastanowić się co chcemy powiedzieć, by nie powiedzieć za dużo, co częste w kłótniach. Rozmowa to sztuka. Piękna, ale trudna.
Lubię te chwile, gdy ktoś się otwiera, uwielbiam słuchać innych, to działa terapeutycznie, i to cudowne uczucie - ufasz mi, powierzasz mi swoje zmartwienia, radości, dzielisz się nimi, wybrałeś mnie spośród innych by opowiedzieć o tym. Ludzie są fascynujący, każdy ma jakąś historię, trzeba tylko słuchać i rozmawiać, zadawać odpowiednie pytania i być dla kogoś, po prostu być.
Jest dokładnie tak jak mówisz, ale ja nie umiem słuchać. Ale za to bardzo dużo gadam, o czym doskonale wiesz, no i masz rację z tym, że przydałby się kurs konwersacji, to przez brak porozumienia i prawdziwych rozmów związki i przyjaźnie się rozpadają.
OdpowiedzUsuńUmiesz słuchać, tylko sama o tym nie wiesz - mnie słuchasz, moje marudzenia, a to już sztuka jest :)
OdpowiedzUsuńDokładnie, dlatego trzeba rozmawiać!
Bardzo lubię jak ktoś mi się zwierza - mam właśnie takie poczucie wyróżnienia i cieszę się, że mogę kogoś wysłuchać i mu pomóc. Z wszystkimi potrafię rozmawiać i jestem straszna gaduła, ale najmniej rozmawiam z mamą, a najwięcej z moim facetem. Jemu mówię dosłownie wszystko, nawet powiedziałam to że ktoś mi się podoba, chce się nim spotkać itd. Jesteśmy ze sobą bardzo szczerzy w związku i jeśli jest coś nie tak to to mówimy a nie dusimy w sobie. Nikt z otoczenia tego nie popiera, ale przecież po co mieć między sobą tajemnice skoro chce się spędzić z kimś resztę życia? Lepsza jest najgorsza prawda niż słodkie kłamstwo.
OdpowiedzUsuńDokładnie! taka szczerość w związku jest bardzo ważna, to budowanie zaufania i poczucia bezpieczeństwa. Dokładnie, po co tajemnice, trzeba otwarcie mówić sobie wszystko, bo w końcu będziemy z tym kimś całe życie, a dobre nawyki to podstawa udanego związku.
OdpowiedzUsuńTeż kiedyś tak sądziłam. Teraz czuję się trochę przytłoczona wyznaniami innych, nie chcę brać odpowiedzialności za niczyje sprawy - chyba za dużo razy nawaliłam po prostu.
OdpowiedzUsuńAle tak, to fascynujące, ze każdy z nas ma swoją historię. :D
masz wspaniałego bloga! będzie mi miło jeśli spodoba Ci się mój i również go zaobserwujesz ;))
OdpowiedzUsuńZ tym dobrym słuchaczem na dziś, jest trudno, a z zaufaniem jeszcze trudniej, ja za dużo mówię, każdemu i zawsze i przez to nigdy nie opuszcza mnie uczucie, że swoją osobą za bardzo się innym narzucam, za to jak ktoś mi się zwierza, czuję się z tym wspaniale, tak jak napisałaś, to znaczy że ktoś mi ufa
OdpowiedzUsuń~nathaline